همیت شناخت ضوابط ارتفاع فضاها در طراحی معماریدانستن و رعایت ضوابط ارتفاع فضاها در طراحی معماری از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. این ضوابط نه تنها به ایجاد فضاهایی با کاربری مناسب و عملکرد بهینه کمک می‌کنند، بلکه بر روی ایمنی، آسایش و زیبایی بصری ساختمان نیز تأثیرگذار هستند. ارتفاع سقف‌ها، فاصله کف تا سقف و ارتفاع فضاهای مختلف مانند اتاق‌ها، راهروها و فضاهای عمومی، همگی باید با توجه به کاربری فضا، مقررات ساختمانی و استانداردهای طراحی تعیین شوند. رعایت نکردن این ضوابط می‌تواند منجر به مشکلات متعددی از جمله احساس ناخوشی، کاهش کارایی، افزایش هزینه‌های ساخت و حتی بروز حوادث شود.
حداقل ارتفاع غیر سرگیر پله‌ها و پاگردهای آنها در تمام طول مسیر ۲/۰۵ متر است که از لبه هر کف پله اندازه‌گیری می‌شود.
حداقل ارتفاع در فضاهای انباری که افراد برای مدت طولانی در آنها حضور پیدا نمی‌کنند ۲/۱۰ متر است.
ارتفاع مجاز توقفگاه‌های کوچک خودرو به منظور تقلیل خطرات ناشی از حریق از کف تا سطح زیرین سقف و یا در صورت وجود تأسیسات یا عناصر سازه‌ای در زیر سقف تا پایین‌ترین نقطه آنها حداقل ۲/۲۰ متر است. ارتفاع مجاز توقفگاه‌های متوسط و بزرگ خودرو حداقل ۲/۴۰ متر است.
ارتفاع فضاهای بهداشتی در هر قسمت که فرد به طور معمول به صورت ایستاده است نباید از ۲/۱۰ متر کمتر باشد مگر آنکه در مقررات اختصاصی تصرفی به گونه‌ای دیگر تعیین شده باشد.
حداقل ارتفاع فضای اقامت باید ۲/۴۰ متر باشد. این حداقل باید در تمام سطح الزامی رعایت شود. در اتاق‌های اقامت واقع در زیر سقف شیب دار ارتفاع در قسمت‌هایی با فاصله ۰/۳۰ متر از کوتا‌ه‌ترین قسمت آن نباید از ۲/۰۵ متر کمتر باشد.حداقل ارتفاع آزاد زیر چارچوب ،درها ،تیرها لوله‌ها و کانال‌ها و سایر عناصر نصب شده به سقف در فضاهای اقامت که از زیر آنها عبور صورت می‌گیرد نباید از ۲/۰۵ متر کمتر باشد.
در صورت تعبیه میان طبقه در فضای اقامتی به عنوان بخشی از آن فضا حداقل ارتفاع قسمت بالا و پائین آن باید به ترتیب ۲/۱۰ و ۲/۴۰ متر باشد.
دیدگاه خود را بنویسید